Jongeren die ‘kelig’ spreken

Zoals jullie misschien weten hou ik me de laatste jaren regelmatig bezig met straattaal, jongerentalen, ethnic speech styles, urban youth varieties, multi-ethnolects, allerlei namen zijn mogelijk. Ik ben vooral geinteresseerd in etnisch gemengde groepen sprekers, en/of de manier waarop verschillende migrantentalen invloed hebben op informele manieren van spreken van bepaalde groepen jongeren. Vooral de uitspraak intrigeert me, zoals het Marokkaans klinkende Nederlands dat zich razendsnel verspreidt, ook onder sprekers met een niet-Marokkaanse achtergrond. Straattaal is wat mij betreft geen aparte taal, het is (in Nederland) gewoon een soort Nederlands. Zoals Kanaksprache in Duitsland een soort Duits is en Kebabnorsk in Noorwegen een soort Noors. Vaak krijg ik post van scholieren die over dit onderwerp een profielwerkstuk willen schrijven, of van journalisten die de blits willen maken met een lijstje coole woorden die bij voorkeur volstrekt onbegrijpelijk zijn voor buitenstaanders (ja, cynisme, je leest het goed).  Echter, niet altijd gaat het om invloeden vam migrantentalen (denk ik); als het om jongeren gaat denkt men al (te) gauw dat ze bij mij moeten zijn… Af en toe mail ik wat op en neer met Vincent Bijlo en die heeft me nu al een paar keer gevraagd wat ik vind van het ‘kelig’ spreken van steeds meer jongeren.  Hij schreef me het volgende: ‘ (…) het is zo overduidelijk dat jongeren van nu echt heel anders praten, fonetisch gezien, dan 10 jaar geleden. Is daar nog steeds geen onderzoek naar gedaan? De uitspraak van de t, de g, het veranderen van “en” in “ah” in bijvoorbeeld leren gebeuren, lerah, gebeurah. Moet toch iets leuks mee te doen zijn, ze gaan steeds keliger praten, meer achter in hun mond, zoals men ook cockney spreekt.’ Deze manier van spreken is mij (Jacomine Nortier) helemaal niet opgevallen en Frank Jansen ook niet, maar ik let misschien teveel op andere dingen. Lezers van dit weblog: wat is jullie mening? Komt dit ‘kelig’ spreken jullie bekend voor? Graag reacties!